Sommeliers International: Ημερολόγιο Ταξιδιού από τον Stephane Derenoncourt – Clos Stegasta, T-OINOS

Ένα ταξιδιωτικό ημερολόγιο του Stephane Derenoncourt για το Clos Stegasta του T-OINOS, απολαυστική διήγηση στο περιοδικό Sommeliers International…

Η ομορφιά μιας οινοπαραγωγικής περιοχής δεν είναι συχνά άγνωστη στην αισθητική του παραγόμενου κρασιού. Ο τόπος εμπνέει. Σας βοηθά να κατανοήσετε, μέσω της φύσης του εδάφους, του κλίματος ή της γύρω βλάστησης, ποια είναι τα δυνατά ή αδύνατα σημεία, ώστε να μπορείτε, σχεδόν ενστικτωδώς, να βρείτε τις σωστές τεχνικές απαντήσεις. Αλλά μερικές φορές, ο τόπος απλά σε χτυπάει. Είναι ένα σοκ που σε ρίχνει απροετοίμαστο, που σε μπερδεύει και σε αποπροσανατολίζει, ένα σπάνιο και παράξενο συναίσθημα.

Στην καρδιά του Αιγαίου, λίγα ναυτικά μίλια από την τρελή Μύκονο, εμφανίζεται το νησί της Τήνου, μοναστικό, πνευματικό, που το σαρώνουν συνεχώς οι βόρειοι άνεμοι. Πρέπει να ανεβείτε σε υψόμετρο σχεδόν 500 μέτρων για να βρεθείτε σε ένα σεληνιακό τοπίο, έναν κόσμο από γρανιτένιους ογκόλιθους όπου ένας μικρός αμπελώνας στέκεται σε πείσμα των νόμων της φύσης. Η φυσική διακοπή μιας ιδιαίτερης ενέργειας που σε κατακλύζει απαιτεί κάποιο χρόνο για να ανακτήσεις την ικανότητα να παρατηρείς το μήνυμα του τόπου, έξω από τους κώδικες και τις συμβάσεις.

Ανάμεσα στους γρανιτένιους ογκόλιθους, οι ακανόνιστοι χαμηλοί τοίχοι που σχηματίζουν τους μικρούς περιφραγμένους αμπελώνες θυμίζουν ότι κάποτε ασκούνταν εδώ αμπελοκαλλιέργεια, αν και εγκαταλείφθηκε για χάρη της πιο επικερδούς εξόρυξης μαρμάρου πιο κάτω στο νησί. Μερικές παλιές βελανιδιές μαρτυρούν τη λιτότητα του μικροκλίματος σε αυτό το ανεμοδαρμένο οροπέδιο. Ορισμένες από αυτές αναπτύσσονται οριζόντια, καταδικασμένες να μην ισιώσουν ποτέ. Και έπειτα υπάρχει η βλάστηση, που κατοικείται από πράσινα, έρποντα παχύφυτα και αρωματικά φυτά, των οποίων οι μυρωδιές αναμειγνύονται με την ιωδιούχα γεύση που μεταφέρει ο άνεμος από τη θάλασσα. Λίγες άγριες κατσίκες, των οποίων το βογγητό μαρτυρά την παρουσία των ζώων και ο μακρινός ήχος των καμπάνων που κρέμονται από τις ορθόδοξες εκκλησίες, το μόνο ίχνος ανθρώπινης παρουσίας.

Ήταν η τρέλα ενός ανθρώπου, το πείσμα του πολιτισμού, που γέννησε αυτόν τον αμπελώνα πριν από 20 χρόνια. Ο Αλέξανδρος Αβατάγγελος συνδιαχειριζόταν ένα κτήμα στο νησί της Σαντορίνης και δεν μπορούσε πλέον να αντέξει την ανάπτυξη του τουρισμού ή την αύξηση της παραγωγής κρασιού. Άρχισε να ονειρεύεται να πάει κάπου αλλού, όπου θα μπορούσε να ολοκληρώσει τη δουλειά του. Η επιλογή των ενδημικών ποικιλιών αμπέλου παρέμεινε αμετάβλητη. Ασύρτικο για τα λευκά και μαυροτράγανο για τα ερυθρά. Τολμηρή και ριψοκίνδυνη η ιδέα της φύτευσής τους σε 9.000 αμπέλια ανά εκτάριο, σε αυτή την φτωχή γρανιτένια άμμο, που προκαλούσε τόσο μεγάλο ανταγωνισμό των ριζών, ώστε ήταν απαραίτητο να φανταστεί κανείς τη διατήρηση της δομής του εδάφους με τη βοήθεια δευτερευόντων φυτών, δημητριακών ή ψυχανθών, που προσέθεταν στην ομορφιά του τόπου και έκαναν τον αμπελώνα μια όαση σε μια βραχώδη έρημο.

Πέρασα ώρες πατώντας αυτά τα αμπέλια από σειρά σε σειρά, δαμάζοντας κάθε γωνιά και παρατηρώντας κάθε λεπτομέρεια, εντοπίζοντας τις μικροσκοπικές φλέβες πηλού που είναι τόσο σπάνιες και επηρεάζουν τόσο πολύ τη γεύση των σταφυλιών. Ήθελα να αποσπάσω τον εαυτό μου και να κοιτάξω αυτές τις ποικιλίες σταφυλιών σαν φυτίλι για να μεταδώσω τη γεύση του τόπου, ξεχνώντας τη γνώση και την εμπειρία από αλλού. Εδώ, δεν επεμβαίνουμε αλλά ερμηνεύουμε. Βάζουμε τον τόπο στο μπουκάλι και τελικά τον μοιραζόμαστε, σαν μια ανθρώπινη εμπειρία που έχει γίνει σπάνια. Μια εκλεπτυσμένη αισθητική κρασιού, μια υγρή ενέργεια. Περισσότερο συναίσθημα παρά απόλαυση.